آزمایش حساسیت بالقوه یک ماده یا محصول را برای ایجاد یک حساسیت یا واکنش آلرژیک در یک بیمار طی یک دوره طولانی مدت تحت تاثیر قرار می دهد. حساسیت یا حساسیت با قرار دادن پوست حیوان به مواد یا با استخراج و تزریق آن از دستگاه / ماده و / یا استفاده از آن به صورت موضعی و به دنبال واکنش های جانبی آزمایش می شود.

واکنش حساسیت یا حساسیت بالا معمولا با تماس مکرر یا طولانی مدت با یک ماده شیمیایی که با سیستم ایمنی بدن تعامل دارد، ایجاد می شود. از آنجایی که بیشتر این واکنش ها به مواد زیستی از نوع سلول های پوستی به جای نوع هومورال و آنتی ژن آنتی بادی است، پوست آزمایشگاه ها در آزمایش حساسیت استفاده می شود. واکنش حساسیت پوستی در حیوانات آزمایشگاهی با قرمزی و تورم مشخص می شود.

مواد بیولوژیکی و دستگاه هایی که باعث واکنش حساسیت می شوند، از طریق مواد شیمیایی قابل استخراج آنها انجام می شود. در بعضی موارد، فرد ممکن است تنها پس از مواجهه با مضر مواد یا پس از پیوسته و طولانی مدت مانند ایمپلنت، واکنش ایجاد کند. یا پس از پوشیدن دستکش های لاتکس روزانه چندین هفته یا چند ماه، فردی که قبلا تحت تاثیر قرار نگرفته، ممکن است یک بثورات دائمی بر روی دست و مچ دست داشته باشد. این حساسیت ممکن است از برخی از اجزای شیمیایی دستکش هایی که به عنوان آلرژن عمل می کنند، حاصل شود.

در موارد دیگر، هنگامی که یک فرد به یک ماده شیمیایی مثل آنکه در محیط زیست حساس است، هنگامی که اولین بار در معرض یک دستگاه حاوی مواد شیمیایی قرار می گیرد، واکنش رخ خواهد داد. بنابراین، فردی که قبلا به نیکل حساس شده است، چند روز پس از شروع عینک ریختن نیکل، یک بثورات را از طریق معابد ایجاد می کند.

روش های تست

مواد بیولوژیکی و مواد دیگر برای حضور مواد شیمیایی حساس با استفاده از خوکچه های دریایی، یک گونه تقریبا واکنش دهنده به حساسیت های پوستی به عنوان انسان، آزمایش می شوند. تست حساسیت سنجی گوسفند نیاز به شش تا هشت هفته دارد و بنابراین طولانی ترین زمان برای تکمیل تمام تست های زیست سازگاری حاد که در استانداردهای 10993 توصیف شده است، طول می کشد.

تست مکرر و یا روش آزمون Buehler مستلزم در معرض قرار گرفتن پشت های تکه شده خوکچه های دریایی به مواد آزمون تحت تطابق های انعقادی حداقل شش ساعت است. این روش سه بار در هفته به مدت سه هفته تکرار می شود. این قسمت از آزمون اغلب به عنوان مرحله القاء شناخته می شود. پس از استراحت یا تجدید دو هفته طول می کشد تا بتوان یک واکنش با تاخیر ایجاد کرد، حیوانات با قرار گرفتن در معرض نهایی با یک عنصر بیومتریک مواجه می شوند. مدل پچ مکرر عمدتا برای الکترودهای پوستی و دستگاه های موضعی مانند لباس های جراحی و پرده ها استفاده می شود، زیرا روش استفاده از مواد آزمایشی برای حیوانات، استفاده بالینی را شبیه سازی می کند.

در روش حداکثر سازی یا آزمایش Magnuson-Kligman، عصاره مایع مواد آزمون در روغن شور و روغن تهیه می شود و گروه های جداگانه خوکچه های دریایی به دو دسته عصاره ها تقسیم می شوند. خوک های دریایی ابتدا با یک عصاره همراه با یک عصاره کننده برای بهبود واکنش ایمنی تزریق می شوند و به دنبال آن یک برنامه موضعی قرار می گیرند. پس از دو هفته استراحت یا بازیابی، حیوانات با پچ موضعی حاوی عصاره پوشیده می شوند. حداکثر تست ارزشیابی که عموما حساس تر از الگوی تکراری مکرر است، برای مواد دستگاهی استفاده می شود که با مناطق خارج از پوست تماس می گیرند. استفاده از هر دو عصاره شور و یک عصاره روغن شبیه سازی استخراج از مایعات بدن و ابتدا از طریق دستگاه و سپس از طریق مایعات داخل وریدی و سایر داروهای دارویی که در تماس با بیمار قرار می گیرند، شبیه سازی می شود.

در هر دو تکنیک، منطقه تکه های مبارزه برای واکنش (قرمزی و تورم) مورد بررسی قرار می گیرد که در حیوانات کنترل منفی یافت نمی شود. علاوه بر این، مواد شیمیایی حساس کننده شناخته شده به صورت دوره ای برای تایید مدل و تکنسین مورد استفاده قرار می گیرند.