سمیت سلولی به میزان اثرات سمی در یک سلول زنده اشاره دارد. تعدادی از آزمونها برای درک این نسبت انجام شده است. به عنوان یک حقیقت، آزمون هایی که با اندازه گیری میزان تکثیر و اثرات سمی در سلول مورد ارزیابی قرار می گیرند، آزمون های سیتوتوکسی سمی نامیده می شود.

این تست ها تحت موضوع اصلی 3 جمع آوری می شوند.

• آزمایشات با نمکهای تترازولیوم
• آزمايش آزمايش آنزيم LDH
• آنها تست های سمیت مسمومیت را شامل روش های لومینسانس می کنند.

تست ها با کمک نمکهای تترازولیوم انجام می شود: نمک های تترازولیمی ترکیباتی هستند که ترکیبات ارگانیک هیدروکلریک هستند. این سنتز و شناسایی شده با بیش از اعضای 1000 از سال های کشف شده است (Altman، 1976). همراه با کاهش نمکهای تترازولیوم با استفاده از الکترونها، آن را نیز برای تبدیل فرماسن به ساختار به نام تغییر رنگ کمک می کند. واکنش های رنگ تنها در سلول های زنده یافت می شود. آزمایشات تترازولیم در سه مرحله تجربه می شود. در مرحله اول، سلول های زنده در معرض مقدار مشخصی از مواد سمی هستند. در مرحله دوم، مواد سمی از یکدیگر خارج می شوند و ترکیبات تترازولیم اضافه می شوند و برای 1-4 ساعت انکوباتور می شوند. در آخرین مراحل، تغییر رنگ با استفاده از روش اسپکتروفتومتری و تعیین تعداد سلول های زنده یا مرده اتفاق می افتد.

 آزمون آزمایشی آنزیمی LDH: روش دیگری که در تجزیه و تحلیل حیوانات سلولی مورد استفاده قرار می گیرد، تعیین فعالیت لاکتات دهيدروژناز (LDH) است که از سلول های آسیب دیده يا مرده آزاد شده در محيط خارج می شود. (Decker و Lohmann-Matthes، 1988؛ Korzeniewski و Callewaert، 1983). لاکتات دهيدروژناز به عنوان آنزيم سيتوپلاسمي در تمام سلول ها شناخته شده است. هنگامی که سلول ها در معرض اثرات سمی قرار می گیرند، یکپارچگی غشاء پلاسمای آنها مختل می شود و آنزیم LDH از سلول ها نشت می کند و به محیط انتقال می یابد. بنابراين ارزيابي خسارت توسط اندازه گيري فعاليت آنزيم LDH پس از قرار گرفتن آن انجام مي شود.

روشهای لومینسانس:

تست فلورسانس آبی آلامار و سایر روشهای فلورسانس: آزمایش آبی آلامار برای اولین بار توسط ارب و ایلرس (1950) برای تعیین آلودگی باکتریایی در مایعات و شیرهای بیولوژیک و بعدا در مطالعه احمد و همکاران انجام شد. (1950) این تست ها را به عنوان یک گزینه جانبی برای تست ترکیب تیتییدین رادیواکتیو [1994 H] تطبیق داده است. این روش بر مبنای تبدیل ترکیب نامیده می شود آلامار آبی (رزازورین) به ترکیب رزوروفین همراه با سلول های زنده است. رزازورین به عنوان یک رنگ آبی رنگ اکسیداتیو شناخته می شود که از طریق غشای سلولی آزاد می شود تا وارد سلول شود، جایی که آن را کاهش می دهد و به یک ترکیب رزوروفین صورتی رنگ فلورسنت تبدیل می شود. سلول های مرده نمی توانند رزازورین را کاهش دهند و قادر به تولید سیگنال فلورسانس ناشی از از دست رفتن فعالیت متابولیک نیستند. سیگنال حاصل با استفاده از فلورومتر تشخیص داده می شود و شدت افزایش می یابد به عنوان تعداد سلول های زنده افزایش می یابد.

تست Bioluminescence ATP: آدنوزین تری فسفات (ATP) به عنوان منابع انرژی با سیستم های بیولوژیک عمل می کند و می تواند در تمام سلول های فعال متابولیک مشاهده شود. (Crouch و همکاران، 1993). بعد از مرگ سلول، وضعیت سنتز ATP سلول از بین می رود، و ATP های درون زا باعث تخریب سریع ATP می شود. به همین علت، محتوای ATP داخل سلولی به عنوان شاخص اصلی زنده ماندن سلول توصیف شده است و یکی از روش های تعیین میزان زنده گی است. تست بیولوومینسانس ATP به عنوان سریع ترین، حساس ترین و ساده ترین روش در میان آزمایش های زنده بودن انجام شده در چندتایی (Lomakina و همکاران، 2015، Riss و همکاران، 2006) تعریف شده است.

تست Bioluminescence زمان واقعی: اکثر آزمونهای زنده بودن در قالب یک فرم انتهایی هستند که سلولهای آنها نابود نشده یا مجاز به بررسی بیشتر نیستند، و سینتیک و تجزیه و تحلیل زمان واقعی مواد سمی غیرممکن است. از آنجائیکه سمیت زمان و وابستگی به دوز است، اثرات محدوده دوزهای مختلف تنها با مطالعه در زمان های مختلف قابل درک است. آنزیم لوسیفراز مشابه آنتیموان بیوولومینسانس ATP نیز در این آزمایش استفاده شد، اما آنزیم لوسیفراز مورد استفاده در این آزمایش از یک ارگانیسم متفاوت به دست آمد. به عنوان فرایند لوسیفراز، یک ماده به نام سلenterazine استفاده می شود.

شما می توانید با EUROLAB آزمایشگاه ما برای آزمایش های سمیت مسمومیت کار کنید.